Okyanusta kaybolmuş bir gemiydim
Benden ışığını esirgemeyen deniz feneri oldun.
Sana geldim limanım olman umuduyla,
Kucak açtın bana, sardın, sarmaladın.
Sevindim liman değil de ev buldum sanıp…
Çok sürmedi, yanıldığımı gösterdin.
Bana eşlik eden güzeller güzeli bir yata yer açmak için
Harcadın beni.
Zorla girmeye çalıştım evim sandığım yere,
Kapıların suratıma çarpıldığını göremedim.
Oysa o yat gezgindi,
Sen bilmiyordun.
Liman aramıyordu ki!
Neden açtın kapılarını?
O sadece ben geçerken uğramıştı sana…
Niye anlamadın ki onu?
Ev isteyen de,
Güvertesi buz tutmuş olan da,
Motoru çalıştıracak sıcaklığı bulamayan da,
O limandan bu limana
O güzel yatlar yüzünden
Her daim sürgün yiyen de
Hep benim.
Ne sen anladın bunu,
Ne de diğer tüm limanlar.
Yine sürgün yiyip gideceğim şimdi
Gözümü, yeni limanlar gösterecek yeni fenerlere dikip…
26.03.2009
